Sandacze lepiej niż szczupaki radzą sobie w wodach pozbawionych roślin. W naszych rzekach i zbiornikach zaporowych z każdym rokiem stają się coraz liczniejsze.
Boki sandacza mienią się srebrem lub złotem. Ten drapieżnik o opływowym kształcie ciała i zielono - czarnym grzbiecie należy do rodziny okoniowatych. Wzdłuż jego boków biegną poprzeczne ciemne pręgi. Sandacz ma dwie płetwy grzbietowe, z których pierwsza jest kolczasta.
Charakterystyczną cechą sandacza są duże, odbijające światło oczy. Lśnienie oczu zawdzięcza mocno rozbudowanej warstwie barwnika pochłaniającego światło. Duża ilość barwnika umożliwia sandaczowi wykorzystywanie nawet najsłabszych docierających pod powierzchnię wody promieni światła. Dzięki temu sandacz doskonale widzi, nawet w nocy albo podczas zmętnienia wody.
Pysk sandacza jest duży. Wypełniają go ostre, igiełkowe zęby. Na szczęce i żuchwie ma po dwa duże zęby, przypominające wilcze kły. dzięki takiemu uzbrojeniu sandacz bez trudu pochłania małe ryby, które są jego głównym pożywieniem. Sandacze wyruszają na łowy, kiedy w wodzie robi się ciemno. Inne gatunki ryb nie mają tak wspaniałego wzroku jak one, dlatego nie są w stanie uciec przed doskonale widzącymi je prześladowcami. Nie oznacza to jednak, że sandacze zawsze żerują w nocy. Wręcz przeciwnie, chętnie polują w dzień, tylko wykorzystują do tego wszelkie zmniejszające szanse innych ryb ograniczenia widoczności. Słońce skryte za chmurami, zmącenie wody po deszczu, warstwa glonów na powierzchni - wszystko to daje sandaczowi okazję do niepostrzeżonego zbliżenia się do zdobyczy. Kiedy jednak dzień jest słoneczny, a woda czysta, sandacze szukają schronienia w zacienionych kryjówkach i jeżeli atakują, to tylko ryby przepływające bezpośrednio koło ich ukrycia.
Sandacze mają duże zdolności przystosowania się do różnych warunków. Świetnie radzą sobie w dużych rzekach zaporowych, gdzie na skutek zmian poziomu wody i jej falowania prawie nigdy nie ma roślin. Zbiorników zaporowych jednak stale przybywa, a woda uregulowanych rzek są z reguły głębokie i zmącone. Dzięki temu sandaczom przybywa akwenów, w których mogą skutecznie polować.
Jeziorowe sandacze o zmierzchu i nocą polują w stadach ścigając zdobycz. Schwytaną rybę połykają w całości. Stado żerujących sandaczy o zmierzchu przemieszcza się w stronę brzegu. Przez noc przebywa w jego pobliżu, dziesiątkując narybek leszczy, płoci i okoni. Rankiem odpływa w kierunku środka jeziora i kryje się w głębokich dołkach.
W rzekach sandacze najczęściej polują samotnie. Także jednak w ciągu nocy przebywają bliżej brzegu, a w dzień kryją się w głębokich rynnach na środku. Sandacze, jak na swoją wielkość, atakują małe rybki. Nie gardzą też pijawkami i rakami. Sandacze trą się pod koniec wiosny. Ikrę składają w prymitywnych gniazdach. Samce pilnują rozwijającej się ikry, a po wylęgu przez krótki czas bronią narybku. Odpędzają od gniazda wszystkie, nawet bardzo małe ryby, a kiedy trzeba, odświeżają wodę nad ikrą, wachlując ją płetwami.
Po wylęgu i zużyciu zapasów z woreczka żółtkowego młode sandacze zjadają plankton i larwy owadów. Na inne ryby zaczynając polować w wieku trzech miesięcy.
Jak złowić: spławik lub grunt z martwą lub żywą rybką jako przynęta, lecz głównie spining. Z przynęt miękkich należy wybierać głównie te w kolorze białym, najlepiej prowadzić skokami "stukając" o dno. Można również spróbować wahadłówek czy obrotówek.
Ryby szukamy tam gdzie jest kamieniste (twarde) dno oraz tam gdzie przebywa drobnica. Sandacz nie jest rybą zbyt
waleczną, duże okazy mogą nas jedynie nieco zmęczyć. Najlepiej łowić o świcie, zmierzchu i w nocy, na jesieni można próbować przez cały dzień, szczególnie w dni deszczowe i pochmurne. Wymiar ochronny: 45 cm Okres ochronny: od 1 stycznia do 31 maja Limit połowu: 3 na dobe łącznie z takimi rybami jak: karp, boleń, lipień, pstrąg potokowy, amur biały, szczupak, brzana
Normy medalowe: złoty - 9 kg, srebrny - 7 kg,
brązowy - 5 kg
Rekord Polski: 15,6 kg
Z A N Ę T Y
Pamiętaj o nęceniu
Sama znajomość ryb nie jest wystarczająca aby je złowić. Należy umiejętnie
zwabić je do miejsca gdzie znajduje się nasz haczyk z przynętą. Tutaj pomożemy Ci dobrać odpowiednią
zanętę, ponieważ zarówno jej skład jak i charakterystyka wody nad którą się znajdujemy jest
bardzo ważna.
Sandacze lepiej niż szczupaki radzą sobie w wodach pozbawionych roślin. W naszych rzekach i zbiornikach zaporowych z każdym rokiem stają się coraz liczniejsze.
Boki sandacza mienią się srebrem lub złotem. Ten drapieżnik o opływowym kształcie ciała i zielono - czarnym grzbiecie należy do rodziny okoniowatych. Wzdłuż jego boków biegną poprzeczne ciemne pręgi. Sandacz ma dwie płetwy grzbietowe, z których pierwsza jest kolczasta.
Charakterystyczną cechą sandacza są duże, odbijające światło oczy. Lśnienie oczu zawdzięcza mocno rozbudowanej warstwie barwnika pochłaniającego światło. Duża ilość barwnika umożliwia sandaczowi wykorzystywanie nawet najsłabszych docierających pod powierzchnię wody promieni światła. Dzięki temu sandacz doskonale widzi, nawet w nocy albo podczas zmętnienia wody.
Pysk sandacza jest duży. Wypełniają go ostre, igiełkowe zęby. Na szczęce i żuchwie ma po dwa duże zęby, przypominające wilcze kły. dzięki takiemu uzbrojeniu sandacz bez trudu pochłania małe ryby, które są jego głównym pożywieniem. Sandacze wyruszają na łowy, kiedy w wodzie robi się ciemno. Inne gatunki ryb nie mają tak wspaniałego wzroku jak one, dlatego nie są w stanie uciec przed doskonale widzącymi je prześladowcami. Nie oznacza to jednak, że sandacze zawsze żerują w nocy. Wręcz przeciwnie, chętnie polują w dzień, tylko wykorzystują do tego wszelkie zmniejszające szanse innych ryb ograniczenia widoczności. Słońce skryte za chmurami, zmącenie wody po deszczu, warstwa glonów na powierzchni - wszystko to daje sandaczowi okazję do niepostrzeżonego zbliżenia się do zdobyczy. Kiedy jednak dzień jest słoneczny, a woda czysta, sandacze szukają schronienia w zacienionych kryjówkach i jeżeli atakują, to tylko ryby przepływające bezpośrednio koło ich ukrycia.
Sandacze mają duże zdolności przystosowania się do różnych warunków. Świetnie radzą sobie w dużych rzekach zaporowych, gdzie na skutek zmian poziomu wody i jej falowania prawie nigdy nie ma roślin. Zbiorników zaporowych jednak stale przybywa, a woda uregulowanych rzek są z reguły głębokie i zmącone. Dzięki temu sandaczom przybywa akwenów, w których mogą skutecznie polować.
Jeziorowe sandacze o zmierzchu i nocą polują w stadach ścigając zdobycz. Schwytaną rybę połykają w całości. Stado żerujących sandaczy o zmierzchu przemieszcza się w stronę brzegu. Przez noc przebywa w jego pobliżu, dziesiątkując narybek leszczy, płoci i okoni. Rankiem odpływa w kierunku środka jeziora i kryje się w głębokich dołkach.
W rzekach sandacze najczęściej polują samotnie. Także jednak w ciągu nocy przebywają bliżej brzegu, a w dzień kryją się w głębokich rynnach na środku. Sandacze, jak na swoją wielkość, atakują małe rybki. Nie gardzą też pijawkami i rakami. Sandacze trą się pod koniec wiosny. Ikrę składają w prymitywnych gniazdach. Samce pilnują rozwijającej się ikry, a po wylęgu przez krótki czas bronią narybku. Odpędzają od gniazda wszystkie, nawet bardzo małe ryby, a kiedy trzeba, odświeżają wodę nad ikrą, wachlując ją płetwami.
Po wylęgu i zużyciu zapasów z woreczka żółtkowego młode sandacze zjadają plankton i larwy owadów. Na inne ryby zaczynając polować w wieku trzech miesięcy. 
Zapraszamy do naszej galerii, gdzie znajdują się nie tylko zdjęcia złowionych przez nas ryb.
Sam możesz również dodać swoje zdjęcia !!!
